Nieruchomość według prawa
Czym są nieruchomości określa artykuł 46 Kodeksu Cywilnego. Zgodnie z jego treścią, nieruchomości to części powierzchni ziemskiej, które stanowią odrębny (odgraniczony od innych) przedmiot własności (grunty, nieruchomości gruntowe) oraz budynki trwale związane z gruntem albo części budynków związanych trwale z gruntem. Budynki takie są jednak odrębnymi nieruchomościami jedynie jeżeli konkretne przepisy ustaw tak stanowią. Zasadą jest bowiem, że to, co znajduje się na powierzchni gruntu należy do niego (superficies solo cedit), niezależnie np. od np. kosztu wzniesienia obiektów czy budowli w stosunku co wartości nieruchomości przed jej zabudowaniem. Trzeba też, wbrew popularnym wyobrażeniom, pamiętać, że czym innym są działki ewidencyjne, mające znaczenie dla geodezji i innych kwestii (np. planowanie i zagospodarowanie przestrzenne), a czym innym nieruchomości. Nieruchomość może składać się z jednej lub więcej działek ewidencyjnych, może też obejmować część działki lub działek. Nieruchomościami są też lokale, stanowiące odrębną własność.
Kwestie praktyczne
To, czy grunt niezabudowany jest sklasyfikowany jako budowlany, rekreacyjny albo rolny nie ma znaczenia dla postępowania egzekucyjnego. Wyjątkiem są nieruchomości służące do wykonywania obrzędów (praktyk) religijnych. Artykuł 829 kodeksu wyłącza je spod egzekucji. Czy dana nieruchomość z wzniesionym kościołem czy inną świątynią, place służące do modlitw lub miejsca zbierania się wiernych itp. rzeczywiście służy praktykom religijnym trzeba ustalić dla każdej sprawy osobno. Wyłączeniem nie są objęte nieruchomość co prawda należące do związków wyznaniowych, lecz nie służące do kultu. Sporny może być status nieruchomości o wielu funkcjach np. plebanii z kaplicą, domów rekolekcyjnych itp.
Egzekucja z nieruchomości należy do komornika przy sądzie, w którego okręgu nieruchomość jest położona. Jeżeli nieruchomość znajduje się w okręgach kilku sądów, wierzyciel może wybrać między komornikami. Warto pamiętać, że gdy już toczy się postępowanie z wniosku jednego wierzyciela, kolejne postępowania z wniosku innych wierzycieli będąc połączone z pierwszym.
